755 YILLIK CAMİYİ KİM YIKTI?.. - MUSTAFA YILDIRIM -

"Dünya mirası", "din-inanç turizmi" denilerek, uygulanan programla, cemaatsiz kiliseler kuruldu; antik kiliseler yenilendi.
Aynı dönem içinde sayısız tarihsel cami ya yıkıma terk edildi ya da bilerek ve istenerek yıkıldı.
Türklerin 1211 yılında kurdukları Denizli kentinde yaşandı olay.

Türkler, çıplak bir tepeye kale kurdular.  İlk yerleşimde kalenin elli metre aşağısına Ulu Cami’yi yaptılar.
Sayısız depremden sonra onararak açık tuttular 755 yıllık Ulu Cami’yi.

Eylül 1899 depremiyle sarsılan cami yıkılmamış; ama iyice hırpalanmıştı. Balkan, Trablus, I.Dünya savaşları döneminde öylece kaldı.

15 Mayıs 1919 sabahı Denizli, İzmir’in işgaline karşı Türkiye’deki ilk kitlesel gösteriye hazırlanıyordu.
Bir gece önce kurulan "ulusal heyet" kenti hazırlamıştı gösteriye.
İşbirliğine hazır, Hanedan’ın emrinden çıkmayan İtilaf Fırkası yandaşlarının çoğu da işgalle uyanmışlardı.

Daha sonra Ulusal Heyet Başkanlığına getirilecek olan Müftü Ahmet Hulusi Efendi, Kayalık Camisi önünde toplananların başına geçti ve eski kalenin aşağısındaki "Bayram yeri" ne yürüdü.
Yıkılmak üzere olan Ulu Cami’nin önünden geçerken, arkasındakileri bir el işaretiyle durdurdu; camiye girdi; sancağı alıp çıktı ve arkasındakilerle yeniden yürüdü.

Müftü Ahmet Hulusi Efendi, alanda toplananları işgale karşı direnişe çağırdı; "elinde silah olmayanların dahi düşmana taş atması" gerektiğini anlattı.

Müftü’nün başkanlığında, subay ve aydınlardan oluşan Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti kuruldu.
Cemiyet, hiç ikirciklenmeden ulusal direnişe katıldı.
İşgalcileri Denizli’ye 25 km ötede durdurdular.
Yunanlılar Denizli’ye savaş sonuna dek giremediler.

İşgalcilerin zulmünden kurtulmak için Denizli’ye sığınan Egeli aileler Ulu Cami’nin avlusunda kurulan çadırlara yerleştirildiler.

Heyet-i Milliye Başkanı Mustafa Kemal, Sivas Kongresi’ne katılan Denizli delegelerine "Sizin Aydın Kuvayı Milliye’sinde patlattığınız tüfeklerin sesi Versailles Sarayı’nda (Paris Teslim ve Parçamla Konferansı) çınladı!" dedi.

Bağımsızlık Savaşı sürüyordu.
Denizlili yurtseverler Anadolu’daki varlıklarının tapusu olarak gördükleri Ulu Cami’yi onardılar; 30 Ağustos 1922’ye yakın ibadete açtılar; 16-18 yaşlarındaki son savaşçıları oradan Bağımsızlık Cephesine dualarla uğurladılar.

TÜRKLER CAMİYİ YIKIYOR

Caminin ilk açılışından tam 755 yıl geçmişti.
Ulu Cami ve Selçuklu minaresi, iki gecede belediye ekiplerince yıkıldı.

Yıkımın ardından yedi gün geçti.
AB parasıyla ve devlet eliyle yenilenen yalnızca taşları kalmış 11 kiliseden biri olan Pamukkale Kilisesinin yıkıntılarında ayin düzenlendi.

Ayinin birinci grubu, Amerikan Presbiterian Kilisesi üyeleriydi.
25 kişilik ikinci grup, Koreli Sun Myung Moon’un Birleştirme Kilisesi temsilcileriydiler.
Ayinciler, Vali Yardımcısı Musa Uçar’a konuk oldular; armağanlar aldılar.
(Moon örgütü ayrıntıları için bkz.Sivil Örümceğin Ağında)

Türklerin Denizli’deki 800 yıllık geçmişlerinin kanıtı, alçak gönüllülüğün simgesi, kırmızı kiremitli Ulu Cami ve sayısız depreme direnen kırmızı tuğlalı minaresi işte böyle yıkıldı.

Yıkanlar, Ulu Cami’nin arkasındaki alana estetikten yoksun, betonarme bir cami yaptılar; fosforlu plastik şeritlerle bezeli minareler diktiler.
Onun adını da, alay edercesine, "Ulu Cami" koydular"Ulu" demekle ulu olunamayacağını anlamadıkları gibi vatanın da satılacak arsa olmadığını bilemeyecek denli imanlıydılar!

Emperyalizmin, onların emrine giren Arapların, Atatürk’e ve Türkiye Cumhuriyeti’ne düşman Hizbullahilerin ellerini sımsıkı tutan ılımlı(!) Müslümanlar, başta İstanbul’da olmak üzere, birçok kentte, Türklere ait hangi tarihsel kalıt varsa yıkmaya kararlılar.
Belki bundandır Türklerin Mekke’deki el-Ciyad kalesinin yıkılmasına ses etmemeleri.

Bir düşünün; camisini ve tarihini kendi elleriyle yıkanlar daha neyi yıkmazlar ki!

NotlarL1) Denizli’de Ulu Cami yıkılmadan önce bir tabela asılmıştı bahçe duvarı parmaklıklarına: "Ulu Cami Yaptırma Cemiyeti" Eksik yazmışlardı "cami yıktırma" daha yakışırdı.
(2) Müftü’nün torunu M.
Haluk Müftüler, 19.Dönem ANAP Milletvekiliydi..

Atatürkçülük, İdeoloji midir?/Ertuğrul KAZANCI/Eğitimci-Hukukçu

_______________________________________________________________________________________________________________________

Atatürkçülük ya da Kemalizm; tam bağımsızlıktan yana, antiemperyalist, ulusalcı, laik ve halkçı-devletçi çizgisiyle ilerici-toplumcu bir modeldir. Kamu yararı içeren “Altı Ok” simgeli, evrensel nitelikli Cumhuriyet ve devrim ideolojisidir. Tarihsel seyirde, yakın öğretiler üzerinde farklı yorumlarla yükselerek, ‘kendisine özgü’ ideolojik kimliğe ulaşmıştır.
(Cumhuriyet Gazetesi: 5 Ekim 2013)   ______________________________________ 

 İdeoloji sözcüğü; felsefe, ekonomi ve sosyolojide değişik anlamlarda kullanılmışsa da siyasal bir yüklendirmeyle; ‘kurallaşmış düşünsellik’ karşılığı alır. Filozof Traccy’nin tanımı baskın görüştür: “İdeoloji; düşünceleri etkileyen bilimsellikle, toplumsal yararlı tutumların zincirlenerek düzenlenmesidir”. İdeoloji; politik, sosyo-ekonomik, kültürel, hukuksal, estetik, moral, deneyimsel ve maddesel değerler içermelidir.‘Öğreti’den ayrılmalıdır. Öğreti yani doktrin; bilim ve felsefede, toplumcu görüşün oluşturulması için saptanan sistemli ilkelerin safhalaşmasıdır. O hâlde ideoloji; kamu yararlı, bilimsel öğretilere tümden ulaşan, kurallaşmış siyasal düşüncelerin somut düzenidir.

       İdeolojideki; düşünyapı, bilimsel ve akla dayalı tasarımlarla kesinleşmiş öğeler, gelişigüzel kullanımlara hedef olmamalıdır.’İdeoloji’ olarak öne sürülen kapitalizm ve merkantilizmin, liberalizm perdeli sunuları, emperyalist dışa vurumlardır. Ekonomist Dengelidge: “Liberalizm, kapitalizmin merkez bankası ve iktisadi suçlara özgürlüğüdür” der. Kapitalist cebri aygıtsallık olan Faşizm, yıllarca ideoloji sayılmıştır. Siyaset bilimci Duverger’e göre;”Faşizm, bir ideoloji değildir; çünkü efsanelerle içli-dışlı olan kapitalist sistemin uygulaması ve liberalizmin ayağıdır”

     “Büyük burjuvaziye devletçe mali destek verilmesini” öneren ve koloni edinmeyle değerli madenlere ulaşarak sermaye birikimi öğütleyen görüş ‘Merkantilizm’dir. Merkantilizm’in, Adam Smith eliyle biçimlenen: ”Bırakınız yapsınlar, bırakınız geçsinler” sloganlı kapitalist ekonomi açı; büyümenin, piyasa mekanizmalarına ilişkin kılınmasıdır. Öyleyse hepsi;  kamu yararından yoksun, ‘ekonomik-politik’ kâr modelleridir. ‘Marksizm’ ise bilim, akıl ve kamu yararı açısından bir ideolojidir. Çünkü ;”İnsanlığın kurtuluşu” teorisine dayanan, deneyimlerden sonuçlar çıkaran siyasal, sosyo-ekonomik ve felsefi bütünlük taşımaktadır. Marksizm de önceki toplumcu öğretilerden etkilenmiştir.

      Atatürkçülük:

      Kamu yararlı özgün düzenlemedir.”Biz, bizi yutmak isteyen kapitalizme ve bizi mahvetmek isteyen emperyalizme karşı bir meslek izleyenleriz” ilkesi, asli kurucu iradenin temel beyanıdır (*).1937’de Atatürk tarafından kaleme alınan el yazılı ifade, ideolojik “Kemalizm” sözcük ve ilkelerini içermektedir (**). Her iki sözcük de özdeştir. Kemalist düşünce, “Altı Ok” açılımında; Cumhuriyetçi, ulusalcı, halkçı, devletçi, laik ve devrimcidir. Anahtar ilke, “sürekli” devrimciliktir. Önceki sosyo-ekonomik gelişmelerden esinlenen ama bağımsız bir özgünlüğe ulaşabilen karakterdedir. Totaliterlikten uzak ve çoğulcudur. Sömürülmüş insanlığın ulusal demokratik devrimlerini ayağa kaldıran özdedir.

    1925 ve 1930’lardaki “Terakkiperver Cumhuriyet” ve “Serbest” partilerden biri iç isyanlar ve suikastlara, diğeri kargaşalara koşmamış mıdır? Birisi mahkemece kapatılırken öteki kendisini dağıtmamış mıdır? Yasal olanağa karşın, rejimin devrimci ruhundan çekinilerek karşıt partiler yoksa sorumluluk nerededir? 1945’de çok partili yeni ortam hazırlanmamış mıdır? Bunlar ve uzantılarının, halkçı demokrasideki payları neler olmuştur?

    Atatürkçülük; güçlü kamu girişimciliği öncülüğünde; eğitim, hukuk, sağlık, çalışma ve barınma yaşamını iyileştirmek isteyen yaklaşımdır. 1936’daki İş yasasıyla, toplum düzenini emeğe ve hukuka dayandırmak isteyen yapı önemsenir.“Ülke ekonomisini devletin eline bırakan” bir anlayışı giderek kesinleştirir(***). Cumhuriyet tarihinin %9’luk en yüksek ekonomik büyüme hızı, İnönü hükümetlerinin 5 yıllık kalkınma planlarında halkçı-devletçi başarının göstergesi olur.

    Kemalizm, ezilen bir halkın koşullarından doğar. Ülke sevgisi, ağırlıklı dil, tarihsel yaşam ve kültür ortaklığının iç-içe geçmiş köklerini, üniter potada kaynaştırmak amaçlıdır. Tasa ve kıvanç bileşkesi, bütüncül toplumcu ahlakla birlikte üstte tutulur. Egemenlik hakkı sahibi ulusa kanat geren ilerici devlet yaklaşımı vardır. Devrimcilik, kökten değişimci ideolojik rehber, ulusçuluk; tam bağımsızlığı öngören, şovenizm dışı yurtseverliktir. ”Cumhuriyet’i kuran halkın, ulus olduğu” temel görüştür. Laiklik ise vicdan özgürlüğünün yanı sıra, evrensel değerli ilişkiler ölçütüdür.  

    1937’de Anayasa’ya ‘yaşamsal uzlaşma’ olarak yerleşen “Altı Ok” olgusu, özgün ve benzersiz bir düzenlemedir. Bu olgu etrafında; liberal, şoven, teokratik ve ayırımcı zihniyetin karşısına çıkılması şimdilerin acil durumudur. “Lozan” esasında, emperyalist siyasetlere karşıtlıkla NATO’dan çekilmelidir. Çokuluslu şirketlere tanınan kapitülasyonları, sömürüyü, talancı özelleştirmeyi, sendikasızlaştırmayı, delinen eğitim birliğini reddetmelidir. Sahte soykırım savlarına karşı sessizliği ve stratejik uyduculuğu terk etmelidir.Kişilikli, barışçı ve laik uluslararası politikalar üretilmelidir. Kıbrıs, ulusal dava sayılmalıdır.

    Kemalizm, Asya-Afrika halklarının sömürgeciliğe karşı direncindeki kalıcı etkidir. Güney Amerika’daki kamuya yararlı işlerin esin kaynağıdır. Günümüzde Karayipler’den, Venezuella’ya uzanan halkçı-devletçi projeler,“Kemal Atatürk” levhalı sosyal fabrikalardadır. Lenin’den Cinnah ve Castro’ya, Chavez’den Nkrumah’a, Mao ve Nehru’ya kadar övgüler, Atatürkçü düşünce ve uygulamalar için dile getirilmiştir.   

    Sonuç:   

    Özgün bir ideolojik karakter halk egemenliğini öngörerek, ülkenin ‘ulus-devlet’ kimlikli dirlik ve esenliğini; yönetsel, sosyo-ekonomik ve kültürel açılardan sağlayabilecek seçenektir. M.E. Bozkurt’un deyişiyle: “Anadolu İhtilâli’nin verileri, ‘Altı Ok’ içindedir. Buna Kemalizm diyoruz”.

-------------------------------

(*)  Yol, yöntem (1922).

(**) CHP Kurultay prog. haz.(1937)

(***) Atatürk (1937)

Andımız’ın okutulmamasını' 2011’de Danıştay reddetmişti.

Da­nış­tay 8. Da­ire­si, “Türk Mil­le­ti­” adı­na An­dı­mı­z’­la il­gi­li 18 Şu­bat 2011’de, 982 no­lu şu ka­ra­rı ver­di: 

“A­na­ya­sa­’ nın 66. mad­de­sin­de, Türk Dev­le­ti­’ne va­tan­daş­lık ba­ğı ile bağ­lı olan her­kes Türk­tür, hük­mü­ne yer ve­ril­miş­tir. ‘Tür­k’ ke­li­me­si bir ır­kın de­ğil, Tür­ki­ye Cum­hu­ri­ye­ti sı­nır­la­rı içe­ri­sin­de ya­şa­yan di­li, ır­kı, ren­gi, cin­si­ye­ti, si­ya­si dü­şün­ce­si, fel­se­fi inan­cı, di­ni, mez­he­bi ne olur­sa ol­sun tüm va­tan­daş­la­rın bir ara­ya ge­le­rek oluş­tur­duk­la­rı ve her­ke­si kap­sa­yan ve ku­cak­la­yan mil­le­tin or­tak adı­dır. Ak­si yön­de­ki da­va­cı id­di­ala­rı­na iti­bar edil­me­miş­tir. Ni­te­kim ana­ya­sa­mı­z­da bu hu­su­sun vur­gu­lan­ma­sı ba­kı­mın­dan, Türk Dev­le­ti­’ne va­tan­daş­lık ba­ğı ile bağ­lı olan her­ke­sin her­han­gi bir ayrı­ma ta­bi tu­tul­mak­sı­zın Türk ol­du­ğu be­lir­til­miş­tir. Açık­la­nan ne­den­ler­den dolayı da­va­nın red­di­ne ka­rar ve­ril­miş­tir.” 
 
“Yü­ce de­ğer­ler va­r”

Da­nış­tay Sav­cı­sı, da­va ile il­gi­li gö­rü­şün­de, öğ­ren­ci­le­rin bu yü­ce de­ğer­ler­le do­na­tıl­ma­sın­da in­san hak­la­rı­na, Ana­ya­sa­ya, Mil­li Eği­tim Te­mel Ka­nu­nu­’na, İl­köğ­re­tim ve Eği­tim Ka­nu­nu­’na ay­kı­rı bir du­rum ol­ma­dı­ğı­nı be­lirt­ti ve şöy­le de­di:
“Dün­ya­da­ki tüm me­de­ni ulus­lar, ken­di va­tan­daş­la­rı­na, in­san­lık de­ğer­le­ri­ni, va­tan ve ulus sev­gi­si­ni öğ­ret­mek­te. Bu çer­çe­ve­de, Öğ­ren­ci An­dı’­nın her gün, Tür­ki­ye Cum­hu­ri­ye­ti’nin sı­nır­la­rı için­de bu­lu­nan bütün il­köğ­re­tim okul­la­rın­da, ya­ban­cı uy­ruk­lu öğ­ren­ci­ler kap­sam dı­şın­da tu­tu­la­rak, oku­tul­ma­sı­nın Türk il­köğ­re­tim sis­te­minin bir par­ça­sı ola­rak de­ğer­len­di­ril­me­si ge­re­kir.”

“Irk­çı­lık ya­pıl­mı­yo­r”

Da­va­cı­ kişinin, Öğ­ren­ci An­dı’nın Türk ır­kı­nı esas al­dı­ğı ve zor­la oku­tul­du­ğu yo­lun­da­ki id­di­ala­rı­na kar­şı­lık, Da­nış­tay Sav­cı­sı gö­rü­şü­nü mah­ke­me­ye şöy­le yan­sıt­tı:
“Oy­sa, Tür­ki­ye Cum­hu­ri­ye­ti­’ni ku­ran ve Tür­ki­ye sı­nır­la­rı için­de ya­şa­yan hal­ka Türk Mil­le­ti de­ni­lir. ‘Tür­k’ ve ‘Türk Mil­le­ti­’ ifa­de­le­ri bel­li bir ır­kı ta­nım­la­maz. Bu ne­den­le, da­va­cı­nın ırk esa­sı­na da­ya­nan bu ha­ta­lı söy­le­mi, in­san­lık de­ğer­le­ri dik­ka­te alın­dı­ğın­da ve Tür­ki­ye Cum­hu­ri­ye­ti Ana­ya­sa­sı­’nın ‘Ka­nun önün­de eşit­li­k’ baş­lık­lı 10. mad­de­sin­de­ki her­ke­sin dil, ırk, renk, cin­si­yet, si­ya­si dü­şün­ce, fel­se­fi inanç, din, mez­hep ve ben­ze­ri se­bep­ler­le ay­rım gö­ze­til­mek­si­zin ka­nun önün­de eşit ol­du­ğu­na iliş­kin il­ke­ler çer­çe­ve­sin­de ka­bul edi­le­mez ni­te­lik­te­dir. Da­va­nın red­di ge­rek­ti­ği dü­şü­nül­mek­te­dir.”

Türkiye'de “Hain” Neden Çok / Metin AYDOĞAN

Türkiye'de "Hain" Neden Çok

Yozlaşma ve Yabancılaşma

Günümüz Türkiyesi’nde, politikacılar başta olmak üzere kimi üst düzey kamu yöneticileri, iş adamları, gazeteciler, akademisyenler ve aydınlar arasında, yoğun bir yozlaşma ve yabancılaşma yaşanmaktadır. Ülkenin ve ulusun çıkarları yönünde değil de, ilişki içinde oldukları küresel güç merkezlerinin istekleri yönünde davranan, sayıları az etkileri çok bu insanlar; ele geçirmiş oldukları siyasi ve akçeli güçle, ülke ve ulus karşıtı eylemler içine girmektedirler. Eski milletvekili Kamran İnan, bu olgu için olacak; “Türkiye’de 200 bin hain var” diyebilmiştir. ¹ 

Kamran İnan’ın bu sayıyı nasıl saptadığı bilinmez ancak Türkiye’de hainliğin ve bu yolu açan yabancılaşmanın çok yoğun olduğu, herkesin gördüğü açık bir gerçektir. Tarihinde, ülke ve devlete bağlılığa özel önem verilen bir ülkede, bu denli yoğun bir yabancılaşma yaşanmasının kuşkusuz bir nedeni olmalıdır. Birbiriyle uzlaşması olanaksız olan bu iki eğilim, yani ülkeye ve devlete bağlılıkla dışa hizmet, nasıl oluyor da, Türkiye gibi bir ülkede bu denli yaygın olabiliyor? Bağımsızlığına ve değerlerine bu denli düşkün bir ulus, içinde bu kadar çok hain’i nasıl barındırabiliyor? Toplumun özyapısı ve tarihiyle çelişen bu kaba gerçek, neyle açıklanabilir?

Tarihe Bakış

Savaş tutsakları ile kölelerin, ekonomik ya da askeri amaçla kullanılması, değişik yöntem ve oranlarda hemen tüm toplum biçimlerinde görülür. Antik Çağ Grek devletleri ve Roma İmparatorluğu, köleciliği bir üretim biçimi haline getirirken, bu biçimiyle köleciliğe yönelmeyen Osmanlı İmparatorluğu çok başka bir yöntem geliştirdi. Atina ya da Roma’da köleler satılabilir, bağışlanabilir ya da öldürülebilir. Nesne olarak görülüp en ağır işlerde çalıştırılır ve toplum dışında tutulurdu. Osmanlı İmparatorluğu’nda insan gereksinimi çok başka biçimde karşılandı. Fethedilen yerlerden toplanan seçilmiş genç insanlar, Osmanlı nizamı’na uygun olarak yetiştirilerek toplumun iç unsuru haline getirilip yönetici yapıldı. Osmanlılar bunlara devşirme adını verdi. Bu yöntem, Atina ve Roma köleciliğinden çok daha başkaydı. Daha insancıldı ama bu insancıllık, Osmanlı Devleti’ne ve onun Türk uyruklularına yararından çok zarar verecekti.

Devşirmeler

Osmanlı Devletinin ilk dönemlerinde, savaş tutsaklarının beşte biri, orduda kullanılmak üzere padişaha yani devlete ayrılıyor ve bu işleyişe pençik vergilendirmesi deniliyordu. Önceki İslam devletlerinde; gulam, kul ya da memluk sözcükleriyle tanımlanan bu uygulama, Anadolu Türk beylikleri döneminde geliştirilmiş, Osmanlı Padişahı I.Murat döneminde (1360-1389) kurumsallaştırılarak daha kapsamlı duruma getirilmiştir. Devşirme sistemi bu sürecin ürünüdür.

Padişah buyruğuna (fermana) dayanan toplama (devşirme) kurulları birkaç yıl arayla Balkanlar’da değişik bölgeleri dolaşır, kent ya da köylerde, hane sayısının kırkta biri oranında genç toplardı. Genellikle 14-18 yaş kümesi içinde kalan, sağlam vücutlu, akıllı Hıristiyan çocuklar seçilir ve eğitilmek üzere İstanbul’a götürülürdü. Kurul üyeleri, köy ya da semt papazının eşliğinde, kilise vaftiz defterinden gençlerin özelliklerini saptar ve aile başına bir kişiyi geçmemek koşuluyla seçim yapardı. Devşirilenlerin özellikleri bir deftere yazılır ve halktan, devşirilen her genç için, yol ve giyim giderlerini karşılamak amacıyla 600 akçe para toplanırdı. Bu paraya kul akçesi denirdi. Devşirilenler 100-200 kişilik kümeler halinde, sürücü adı verilen yetkililere teslim edilerek yola çıkılırdı. ² 

Gerçekte ise, Hıristiyan aileler toplama kurullarına devşirme listesi sunan papazlara, kendi çocuklarını listeye alması için baskı yaparlar, armağanlar verirlerdi. Devşirme olarak seçilen her çocuk, ailesi için başa konan bir talih kuşu, bir umut kaynağıdır. “Beslenmesi gereken bir boğazın eksilmesi”159 bir yana, asıl önemli olan bu boğazın dünyanın en büyük devletinin askeri ya da idari kademelerinde yükselerek kendilerine ilerde “nimetler sunma” olasılığıdır. Devşirme seçilmek, günümüzde herkesin büyük bir istekle peşinden koştuğu, ABD vatandaşı olmaktan çok daha önemli bir şeydi. Nitekim, büyük askeri seferler sırasında, sınır boylarına doğru ilerleyen ordunun, devşirme kökenli başkomutanları; doğdukları köye uğrayarak anne-babalarının “gönlünü yüceltmek”, onlara “bağışta bulunmak” için ordunun yolunu değiştirdiği çok görülmüştür. ³ 

İstanbul’a gelen devşirmeler, burada Yeniçeri ağası ve hekimler tarafından gözden geçirilerek sünnet ettirilir ve Kelime-i Şahadet getirtilerek Müslüman yapılırlardı. İçlerinde yakışıklı, zeki ve becerikli olanlar, padişaha, yönetimde ve özel işlerinde hizmet vermek üzere seçilirlerdi. Bunlara içoğlanı denir ve özel olarak yetiştirilirlerdi.

Osmanlı padişahları, başlangıçta, iktidarlarını korumak için gereksinim duydukları insan kaynağının önemli bir bölümünü devşirmelerle karşıladı. Kısa dönemde gereksinim karşılanmış gibi göründü. Asker ya da sivil görevliler (kapıkulları), kesin bağlılık ilişkisiyle padişaha, paralı asker disipliniyle bağlanmıştı. Bunlar, devamlı ordunun (Yeniçeri) ve yönetici sınıfın (rical-i devlet) tümünü kapsayan bir yaygınlığa ulaşmışlar; yönetim, bunlar aracılığıyla padişahın mutlak egemenliği üzerine oturtulmuştu; sistemin tümü bir tek kişinin (padişahın) yararına işliyordu. Ancak, bu düzenin gerçek işleyişinin ne olduğu, neye hizmet ettiği biraz karışıktı.

Devşirmelerin Gücü

Padişahlar, hizmetine aldığı devşirme unsurunu o denli büyütüp geliştirmişti ki, sistemin gerçekten padişahtan yana mı, yoksa “emri altındaki” devşirmelerden yana mı işlediği, giderek belirsizleşmeye başlamıştı. Örneğin, başlangıçta “sarayın uysal bir aleti” olan yeniçeriler, kısa bir süre içinde, saray üzerinde güçlü bir baskı kurmuşlardı. 15.yüzyıl bitmeden, yani kuruluşlarından henüz yüz yıl bile geçmeden; “Sadrazam öldürüyor, saltanat kavgalarına karışıyor, taht alıp taht veriyorlardı.” ⁴ 

Görünüşte devlete yüksek hizmetler veriyorlardı; padişahın sadık kullarıydılar; onun her isteğini yerine getiriyorlardı... Ancak, 14-18 yaşında zorla Müslüman yapılan bu insanların, geçmişlerini unutmaları, ondan tümüyle kopmaları olanaksızdı. Ne tam Müslüman oldular, ne de Hıristiyan kaldılar; ne etnik kökenlerini unuttular, ne de yeni kimliklerini benimsediler. Ne olduğunu bilmeyen ya da ne olmadığını bilen, kişiliksiz ve güvenilmez bir insan türü olarak, devlet politikalarına yön verdiler ve İmparatorluğu çöküşe götüren nedenlerden biri haline geldiler. Hiçbir erdeme sahip değildiler ancak ilke haline getirdikleri bir tutumları vardı: Türklere ve Türklüğe karşı nefret duyuyor ve devlet politikalarıyla örtüşen bu nefreti, genel bir tutum haline getiriyorlardı.

Köksüzleştirirken Köksüzleşmek

Devşirmelerle yaratılan örgütlü güç, başlangıçta devlet yararına, birçok alanda kullanıldı. Devletin ve ordunun sürekli geliştiği ilk dönemlerinde, ilerde sorun yaratabileceği düşünülmemiş, tersine sorunları giderecek bir güç olarak görülmüştü. Toplumsal kimliği korumaya dayanan, binlerce yıllık devlet gelenekleri bırakılmış, Türk unsurların karşı çıkmasına karşın devletin merkezi; Rum, Sırp, Hırvat ya da Ermeni Hıristiyanlara, üstelik yoğun biçimde açılmıştı. Osmanlı devşirmeciliği, köleleri yabancı unsur olarak yönetim dışı işlerde kullanan Roma köleciliğinden farklı olarak, devşirmeleri yani yabancı insanlar topluluğunu, köksüzleştirdiğini sanarak içsel bir güç durumuna getirmişti. Köksüzleştirirken köksüzleşen bu düzen, aslında kendini yıkacak bir güç yaratıyordu.

Devşirmenin Niteliği

Devşirmeler, kökü silinmek istenen türedi bir kuşaktı. Görünüşte; ailesini, soyunu sopunu yadsımış, belleği ve kimliği yok edilmişti. Yalnızca Osmanlıydı. O bir ailenin bireyi değil, padişahın kuluydu; bir insan değil, adeta bir makineydi. ⁵ 

Bilinçli programlarla kişiliksizleştirilen devşirmeler, bu niteliklerine karşın; yüksek yönetim yetkileri, dolgun ücret, siyasi ve idari ayrıcalıklarla donatılmışlar ve devleti yöneten yerlere getirilmişlerdi. Ancak, can ve mal güvenliğinden yoksun biçimde yaşıyorlardı. Bu konumlarıyla üst düzey devşirmeler, sürekli ölüm korkusu içinde yaşayan ruh hastaları durumundaydılar.

Devşirmeler, gerçek görüşlerini hiçbir zaman açıklamazlardı; yalancı ve ikiyüzlüydüler. Peşinde koştukları tek değer, para ve yönetim gücüydü. Osmanlı Devletine gizliliği, ihanet ve entrikayı bunlar yerleştirmiş; rüşvet, vurgunculuk (ihtikâr), karaborsa, yasadışı gelir (ihtilas), ve adam kayırma (iltimas)’yı neredeyse yasal hale bunlar getirmişti. Yeniliğe ve devlete karşı ayaklanmayı, hak olarak görürlerdi. 1550’den sonra, yeniçerilerin evlenmesine izin verilince, çocukları Acemi Ocağı’na öncelikli olarak alınmış, devşirmecilik babadan oğula geçen ayrıcalıklı bir meslek haline gelmişti.

Rüşvet ve Entrika

Hangi kesimden gelirse gelsin, devşirmelerin tümünün ortak özelliği, boğazlarına dek rüşvet ve entrikaya batmış olmaları ve Türk uyruklara duydukları düşmanlıktı. Rüşvet ve vurgunculuk yoluyla o denli büyük bir servet ediniyorlardı ki; halk “simyanın (her madeni altına çeviren gizil güç y.n.) sırrına erdiklerini” söyleyerek bunlarla alay ediyor, tepki gösteriyordu. ⁶ 

Devşirmelerin rüşvetçiliği, zaman içinde, tehlikeli bir boyuta ulaşmış ve ülke çıkarlarını yabancılara satma noktasına varmıştı. Yönetimde elde ettikleri yüksek yetkiler, onlara bu tür girişimler için geniş bir alan yaratıyordu. Elde ettikleri yetkiyi kullanarak, “baştan aşağı bir yağma, çapul ve servetlere elkoyma” ⁷  uzmanı olmuşlardı. Devşirmeler, nitelikleri gereği tüketici bir topluluktu. Roma soyluları gibi, üretimle uğraşmayı ayak takımının yaptığı onursuz bir iş olarak görürdü. Kılıç ve kahramanlık söylemleriyle yağma, bu olmadığında “entrika” ve “yalan dolan”a dayalı vurgunculukla geçinirlerdi. “İş bilenin kılıç kullananın” özdeyişi, Türkçe’ye bunların yerleştirdiği bir sözdü. ⁸ 

Devşirmeler ve Türk Düşmanlığı

Devşirme etkinliği, Fatih döneminde başlatılan devlet yönetimini Türkler’den arıtma (tasfiye) eylemi ve I.Selim (Yavuz) (1512-1520) döneminde halk üzerinde şiddetli bir baskıyla bir felaket halini aldı. İmparatorluğun yükünü çeken, sorunlarıyla ilgilenilmeyen, bu nedenle ayaklanan ve toplu olarak öldürülen Anadolu Türkmenleri, o denli baskı altındaydılar ki kaçacak, sığınacak yer arar duruma gelmişlerdi. Şii inancını Osmanlı Devleti’ne karşı, ideolojik propaganda aracı olarak başarıyla kullanan ve kendisi de Türk olan Safevi Hükümdarı Şah İsmail’in (1487-1524) çağrısına uyarak, kitleler halinde İran’a göç ettiler.

Yürütülen dizgeli (sistemli) şiddet ve baskıyla, öldürülen ya da göç ettirilen Oğuz halkı, Prof.Fuat Köprülü’nün tanımıyla “Anadolu Türklüğü’nün en temiz, en canlı unsurunu oluşturuyordu.” ⁹  Yerlerinden yurtlarından edilen bu halk, gözden uzak yerlerde yoksulluk içinde yaşadı. Çok zorda kaldığında, çalışıp para kazanmak için İstanbul’a çalışmaya gittiğinde, orada kendisini bekleyen hor görülme ve aşağılamaydı. En şanslıları, saraylarda ya da varsıl evlerde aşçılık, çöpçülük gibi işlerde çalışırdı. Çalıştığı yerde, “Türklüğünü söylemeye cesaret edemez”, kapıkulu yalılarında “Türk aile ve tarihine düşmanlıkta uzmanlaşmış” davranışlarla karşılaşırdı. ¹⁰ 

Türkler; Kendi Ülkesinde Tutsak

Türkler’e karşı olumsuz bakış, devşirme düzeninin daha ilk döneminde, çok açık biçimde ortaya konmuştu. II.Murat döneminde başlatılan, Fatih Kanunnamesi ile yasalaştırılan uygulamalarla Türkler, kendi ülkelerinde Hıristiyan ya da Musevi azınlıklar kadar bile hakkı olmayan, ikinci sınıf uyruk haline getirilmişti. Yönetim organlarında görev alıp yükselmek bir yana, etkili devlet kurumlarına ve bu kurumlara yönetici yetiştiren okullara giremiyordu. Sadrazamı, padişahtan sonra devleti temsil edecek en yetkili kişi (naip) yapan Fatih Kanunnamesi, devlete asker ve sivil yönetici yetiştiren ve yüksek nitelikli eğitim veren devşirme okullarına alınmayacak olanları şöyle sıralıyordu: “Yahudiler, Müslümanlar, çobanlar, sığırtmaçlar, doğuştan sünnetli olanlar, çok uzun ya da kısa boylu olanlar, Türkçe bilenler, köseler, keller, Gürcüler, Çingeneler, Kürtler ve Türkler”. ¹¹ 

Fatih Kanunnamesi’nden sonraki 70 yıl içinde naib yetkisiyle devlete sadrazam olan 48 kişiden yalnızca 5’i Türk kökenlidir; bunlar da devşirme anlayışıyla yetişmiş aslını yadsıyan (inkar eden) insanlardır. Geri kalan 43 sadrazamdan; 11’i Slav, 11’i Arnavut, 7’si Rum, 5’i Ermeni, 4’ü Çerkez, 3’ü Gürcü, 1’i İtalyan kökenliydi. ¹² 

Devşirmeler ve İşbirlikçilik

Devşirmeler, Türk karşıtı her olay ve düşüncede hemen bir araya gelirdi. Bir araya gelişin, sosyal ve ekonomik dayanakları vardı ve bu dayanaklar; eskiden gelen, bugün de süren çıkar ilişkileriydi. Yasa dışı yollarla edinilen servetin korunması ve yenilerinin edinilmesi için, ülke içindeki güç yeterli olmazsa, niteliğine bakılmaksızın dış destek arayışı içine girilirdi. Bu nedenle ülke değerlerini dışarıya devretme eğilimi, bu arayışa bağlı olarak devşirmelerde her zaman vardı.

Devşirmeler, gereksinim duydukları mal ve can güvenliğine kavuşmak için, yabancılarla bütünleşmekten çekinmediler ve ülke kaynaklarını yağmalamaya gelen Avrupalı büyük devletlerin işbirlikçileri oldular. Batı’ya bağlanmanın aracı olan işbirlikçilik, değişik biçimlerle, devlet başta olmak üzere, toplumun hemen her kesiminde yaygın bir anlayış haline geldi. Tanzimatçılık, mandacılık ya da günümüzdeki Avrupacılık; işbirlikçi anlayışın değişik biçimleridir.

Türkiye de Hain Neden Çok

Rüşvet ve yolsuzlukla servet elde edenlerin, elde ettiklerini geliştirerek korumak için, yabancılara vermeyecekleri kamusal ya da ulusal, hiçbir değer yoktur. 19.yüzyılda Tanzimat’la meşrulaştırılan bu eğilim, bugün AB ya da IMF politikalarıyla meşrulaştırılmaktadır. Bunu yapanların konumları, özlem ve yönelişleri, içinde bulundukları maddi koşulların ve bu koşulları yaratan uzun bir geçmişin ürünüdür. Yönetime egemen olan kapıkulu devşirme anlayışının dayandığı ekonomik nedenleri, Prof.İdris Küçükömer şu biçimde açıklamaktadır: “Sivrilmiş bürokratlar (kapıkulu devşirmeleri y.n.) bir sınıf olmadıkları ve güçlerini üretim araçlarıyla onlara bağlı kurumlardan almadıkları için, her zaman kendisini savunma ihtiyacı içinde olmuştur. Bu amaçla yenilikten yana olan padişahları, yenilik diye kapitalizmin zorlaması altında, Batı’nın üst kurumlarını almak üzere ikna etmeye çalışmaları doğaldı. Bu nedenle, 19.yüzyıl başında (Tanzimat y.n.) Batı’dakine benzer mülkiyet v.b. kurumların alınmasında bürokrat ile ayan (ileri gelenler y.n.) beraberlik içinde olacaktı..” ¹³ 

Günümüzde Arapçılığı sürdüren siyasi İslamcılar, Batı’yla bütünleşen Müslüman demokratlar ve uygarlığı batıcılık sayan şekilsiz aydınlar; Türklüğü ezen onu yok sayan Osmanlı tutumunun, özellikle de devşirme anlayışının, günümüze taşınan sonuçlarıdır.

Yalnızca on beş yıllık Atatürk döneminde bastırılmış olan kimliksizleşme eğilimleri yani devşirme geleneği, günümüzde olanca hızıyla ve çok etkili yöntemlerle sürdürülmektedir. Atatürk’ün, Türk kimliği ve tarihi için ne anlam ifade ettiğini açıkça ortaya koyan bugünkü olumsuz gidiş, nedenleri tarihte kayıtlı bir süreçler toplamı ve bu toplamın günümüzdeki sonuçlarıdır.

Türkiye’de bugün yaşanmakta olan olgu yani; rüşvet, yolsuzluk, dışa bağlanma ve ihanet davranışlarının politik işleyiş haline gelmesi, bugün ortaya çıkan, yeni bir olgu değildir. Dışa boyun eğmenin ya da ihanetin yaygınlığına yanıt arayan her çaba, ister istemez, Osmanlı devşirmeciliğine ve onun yarattığı kapıkulu anlayışına gidecektir. Kamran İnan’ın 200 bin, başkalarının ise daha çok olduğunu söylediği “hain çokluğunun” nedeni, kuşkusuz yarım bin yıl egemen olan bu anlayışta aranmalıdır.

---

 1  “Sözde Aydınlar” İsmet Solak, “Ankara Kulisi” Hürriyet, 12.04.2000
 2  Ana Britannica 10.Cilt, sf. 100
 3  “Azgelişmişlik Sürecinde Türkiye” S.Yerasimos, 1.C., Belge Y., 7.Bas. 2000, sf. 297
 4  Ana Britannica 10.Cilt, sf. 183
 5  “Kapıkulunun Tavsifi” Muhittin Birgen,; ak. Zeki Arıkan, “Tarihimiz ve Cumhuriyet” Tarih Vakfı Yurt Yay., 1997, sf. 127
 6  “Azgelişmiş Sürecinde Türkiye” S.Yerasimos, 1.C., Belge Y., 7.Bas,. sf. 306
 7  “Tarihimiz ve Cumhuriyet” M.Birgen, Tarih Vakfı Yurt Y., 1997, sf. 147
 8  a.g.e. sf. 147
 9  “Osmanlı İmparatorluğunun Kuruluşu” M.Fuat Köprülü, Ötüken Yay., 1981, sf. 95
 10  “Tarihimiz ve Cumhuriyet-Muhittin Birgen” Prof.Zeki Arıkan, Tar. Vak. Yurt Yay., 1997, sf. 128
 11  Ana Britannica, 10.Cilt, sf. 100
 12  “Tarihte Türklük” Prof. Laszlo Rasonyi, Türk Kül.Gel. Ens.Y.., 2.Bas. 1988, sf. 204
 13  “Düzenin Yabancılaşması” Prof. İdris Küçükömer, Ant Y., 1969, sf. 62

Metin AYDOĞAN, 26 Eylül 2013


http://www.milliiradebildirisi.org

NEDEN VE NASIL ATATÜRKÇÜ OLMALIYIZ?

http://cihandura.com/ataturk-yazilari/266-neden-ve-nasil-atatuerkcue-olmaliyiz.html

“Ben Atatürkçüyüm” Diyebilmek İçin!... 1) “Ben Atatürkçüyüm” diyen biri, aşağıda sıraladığım kavramları çok iyi bilmeli,  başkalarına da rahatlıkla anlatabilmeli, somut örnekler vererek öğretebilmelidir. Eğer bu kavramları gereğince bilmiyorsa, bir dakika gecikmeden öğrenmeye başlamalıdır. “Yoksa “ben Atatürkçüyüm” sözü, temelsiz, boş bir iddiadan ibaret kalır. İşte Atatürkçü düşüncenin, kesinlikle bilinmesi gereken temel kavramları: -Bilimin yol göstericiliği (gerçekçilik), -Sosyal ahlak (millet ve insanlık sevgisi), -Millî Egemenlik (İçe karşı), -Tam Bağımsızlık (Dışa karşı), -Cumhuriyetçilik (Yönetim, rejim), -Laiklik (özgürlük), -Milliyetçilik (Ulusalcılık), -Halkçılık (halkla hemdert olmak), -Devletçilik (Ekonomide), -Devrimcilik (Zamana uyum, değişim) 2) Atatürk aramızdan ayrılalı 75 yıl oldu. Bu süre içinde güçlenen ise Atatürkçülük değil, Atatürk karşıtlığı oldu, neden acaba? Çünkü Atatürk’ün duygu ve düşünce dünyası, bütün derinliği ve genişliğiyle hiçbir zaman bilinmedi, anlatılmadı; anlaşılmadı, uygulanmadı, öğretilmedi. Atatürk’ten sonra gelen yöneticilerin görüş ve eylemleri Atatürkçülük sanıldı. Hem böyle bir aldanış, hem de insanı kahreden –günümüze kadar gelen- çok tehlikeli bir bilgisizlik var hepimizde. Ve trajik olan da Atatürk öğretisini bildiğimizi sanmamız! Hayır, bilmiyoruz; bu korkunç eksikliğimizi kabul etmeli, bugünden tezi yok, her türlü özveriyi göstererek telafi etmeye koyulmalıyız. Gerçek bir Atatürkçünün ilk görevi budur. Kuru övgülerle, geçmişi tekrarlayıp durmakla, birbirimize hep aynı şeyleri anlatıp tekrarlamakla hiçbir yere varamayız. Önce bilgili olmalıyız, önce bilinçli olmalıyız. Atatürkçü olmak da bir heves işidir, yetişme ister, uzun çabalar gerektirir. Onu öğrenme süreci de –bir benzetme ile anlatmam gerekirse- çıraklık gerektirir, kalfalık ve en sonra ustalık gerektirir. “Ben Atatürkçüyüm” demekle, Atatürkçü olunmaz. Eğer bu uzun yolun gerektirdiği meşakkatlere katlanırsak, bir zaman sonra önünüzde bambaşka bir dünyanın, insana huzur veren yepyeni bir dünyanın açıldığını görürüz. Bir insana görevini yerine getirmek kadar, faydalı ve semereli bir iş yapmak kadar mutluluk veren başka bir şey var mıdır? Hele, hele bir Atatürkçü için?... Başkalarının Fikriyle Hareket 1) Türkiye’nin temel sorunlarından biri de “başkalarının fikriyle hareket etmek” alışkanlığıdır. Oysa Atatürk bize başkalarının aklı ile, nasihatı ile bir yere varılamayacağını öğütlememiş midir? Bu davranış,  iki yoldan kendini gösterir: “Zor”la veya “kendi isteğimiz”le... Tarihimizdeki en çarpıcı örneği, Tanzimat döneminde gerçekleşmiştir. İngiltere kendi ideolojisi olan “Liberalizm”i zorla kabul ettirmiştir Osmanlı yöneticilerine. Arkasından “altı ekonomik silahlı sömürü mekanizması”nı uygulatmıştır. Sonuç, devletin çözülmesi olmuştur; tabiî Avrupa’nın hizmetinde, onun çıkarlarına hizmet etmek üzere… Kendi fikrimizi ilk ifade eden, bunu tek kurtuluş yolu olarak gösteren ise Atatürk’tür. Atatürk ideolojisi bizimdir, başkalarının değildir, bize özgüdür. 2) İnsanın temel eğilimlerinden biri gerçeği aramak, yaşamını o gerçekler üzerine kurmaktır. İşte bu gerçek arayışında insan başkalarının görüş ve buluşlarından da faydalanır. Burada iki durum söz konusudur: -Başkalarından aldığı şey gerçektir, doğrudur, bu takdirde sorun yoktur. Bu alış faydalıdır. -Başkalarından aldığı şey gerçek (doğru) değildir, gerçek kılığına sokulmuş yalandır. Bu alış zararlıdır. Söz konusu durum bir birey için olduğu kadar, bir toplum, bir millet için de geçerlidir. Konuyu millet örneğinde irdeleyelim. Birinci alış tartışılmaz. İkinci alışta ise, genellikle milletin kendi içindeki çıkarcı bir kesim başı çeker. Bunlara “işbirlikçiler”, Atatürk’ün tanımıyla “iç bedhahlar” denir. Türkiye bu büyük hataya ilk kez Tanzimat döneminde düşmüştür. Batı’nın kendine özgü olan ideolojisini, liberalizmi gerçek kaygısına düşmeden olduğu gibi almıştır. Atatürk işte bu tutuma karşı çıkmış, hayatı boyunca önlemeye çalışmıştır. Ne var ki İsmet Paşa hükümetleri ile yanlış yola yeniden dönülmeye başlamıştır. Özellikle 1980 sonrasında süreç tam bir teslimiyete dönüşmüştür. Oysa Liberal sistem tamamen Batı lehine çalışıyor, çünkü bu sistem Batı’nın ihtiyaç ve hedeflerinden doğdu, onlarla uyumlu… Türkiye ise kaybediyor, çünkü aslında kendine yabancı olan, temel sorunlarına çözüm getirmeyen bir ideolojiye göre hareket ediyor. O zaman yapılacak tek şey vardır: Başkasının aklını terk ederek, kendi aklına dönmek, yani Atatürk Öğretisi’ne dönmek... Atatürkçülük gerçekçidir, bizim için oluşturulmuştur, bize özgüdür; bizi iyiye, doğru ve güzele ancak o götürür. Bizim olduğu için de birleştiricidir. Çirkin Batı, yaptığı her müdahale ile bizi temel eğilimden, kendi gerçeklerimizden uzaklaştırdı, uzaklaştırıyor. Bizim, kendi lehimize olarak yaşamamızı, düşünüp davranmamızı, iş yapmamızı engelliyor. Biz Türkler uzun çağlar boyunca, kendi gerçeklerimizden hareketle kendi lehimize çalışan bir öğreti kuramadık, geliştiremedik, ta ki Atatürk’e kadar! Kendi gerçeklerimizden doğan bir öğretiden yoksunluğumuz, iç ve dış bedhahlar için fırsat oldu, onların işini kolaylaştırdı. Atatürk bize özgü, bizim ihtiyaç ve hedeflerimizden kaynaklanan öğretiyi kurdu, 10 ilke olarak…  Şu sözünde o öğretiye işaret eder: Benim manevi mirasım akıl ve bilimdir. Benim yaptıklarım ortadadır. Bu temel eksen üzerinde, akıl ve bilimi rehber edinenler manevi mirasçılarım olur. Biz Türkler bu ilkeler (Bilimcilik, Sosyal Ahlak, Devrimcilik, Laiklik, Milli Egemenlik, Tam Bağımsızlık, Cumhuriyetçilik, Milliyetçilik, Halkçılık, Devletçilik) üzerinde çalışır, kafa yorar, iş yapar ve onlar çerçevesinde düzenimizi kurarsak, ancak o zaman iç ve dış bedhahların sömürüsünden kurtulabiliriz. Atatürkçülük dünyanın belki de en sağlam, en “yaşağan” ideolojisidir. Çünkü gerçekçidir, devrimcidir, değişimcidir. Onun bu özelliği hiçbir ideolojide yoktur.

Padişah özentisi, ABD-AB hormonuyla beslenen yobazların sonları yakındır

 

BASIN AÇIKLAMASI   

                                                                                                                                                              06.10.2013

(Padişah özentisi, ABD-AB hormonuyla beslenen yobazların sonları yakındır)

Kendisini Türkiye Cumhuriyeti’nin başbakanı değil, bir Amerikan projesi olan “Yeni Osmanlı”nın sultanı olarak gören padişah, 11 yıllık cumhuriyet yıkıcılığında tam bir zafer elde edememenin, saltanatı tüm kurumlarıyla yerleştirememenin depresif sıkıntılarını yaşamaktadır.

Bu nedenle de giderek saldırganlaşmaktadır. Hatta kimi vezirlerini yumrukladığı, kimilerini ise tekme tokat huzurundan kovaladığı söylenir, yazılır olmuştur.

Kendisine koşulsuz destek veren Kılıçdar Ağaya, Bahçeci Ağaya, bilumum kadılara, Şeyhülislam Görmedi Ağaya ve sancak beylerine, her icraatına karşı çıkan “çapulcular”ı bertaraf edemedikleri için ateş püskürmektedir.

Özellikle Kılıçdar Ağaya “kılıcını çekip çapulcuların üzerine neden yürümediğinin/yürüyemediğinin”, Kadıların, Sancak Beylerinin ise bu bir avuç Çapulcuyu neden Hüseyin Obama’nın talimatıyla kurduğu  Nemrut Mustafa Paşa Divanında yargılayıp, Bekirağa Bölüğüne tıkmadıklarının yanıtını bir türlü bulamamakta, bulamadıkça da çılgına dönmektedir.

Hamisi ABD ve AB’nin tam desteğini sağlamışken, Bağdat üzerine sefer eylemesi engellenmiş, şimdi fırsat ele geçmiş, tam  Şam üzerine sefer eyleyecekken çapulcular “şavaş istemezüük!” sloganları ile ortalığı ayağa kaldırmışlar, genetik Mirasçısı olduğu Yavuz Sultan Selim, Menderes ve  Özal ın vasiyetlerini yerine getirmesine engel olmuşlardır.   

Padişah; “Etrâk-ı bî idrâk” olan (İdrâksiz Türkler) Türkleri ülke yönetiminden uzaklaştırmak, “imparatorluğu pazarlamakla mükellefim” diyerek toprakları, yeraltı ve yerüstü kaynaklarını “babalar gibi” yabancılara peşkeş çekmek, Ayyaşların(!) yaptığı lozan  antlaşması yerine Sevr i inşa etmek, Türk Silahlı Kuvvetlerini  lağvederek yerine,  kahramanlık destanı yazan “Polis-i Osmaniye”yi  ihdas ve ihya için TC Anayasası yerine Pentegon ve CİA imalatı “Kanun-ı Esasî’yi” yerleştirecekti. 

Ecdadı Yavuz Sultan Selim’in şeyhülislamı Müftü El Hamza’nın “Kızılbaşlar kâfir ve dinsizdirler. Öldürülmeleri vacip ve farzdır” fetvasının gereğini yerine getirecek, okulları Medreseye dönüştürecek, devlet işlerini “ülema”ya danışarak yürütecek, açık saçık gezen kafir(!) kadınları kırbaç cezasına çarptıracak, olmazsa “recm” cezası verecekti. Oğullarını, kardeşlerini, yandaşlarını ecdadı gibi iple boğdurmak yerine paraya boğacaktı.

Ama olmadı. Dışarıdaki hamileri “seni kubura süpüreceğiz, zamanıdır!” demeye başladılar. İçeride, sayıları tahmininin üzerinde olan  çapulcular, sanki nefret ettiğini bilmezlermiş gibi  inadına “Mustafa Kemalin Askerleriyiz!” diyerek sokaklara döküldüler. Padişah, hem içeride, hem dışarıda iyice yalnızlaştı ve köşeye sıkıştı. Bu nedenle saldırganlığı her geçen gün artmaktadır. Bundan sonra daha da saldırganlaşacaktır.

Ama yağma yok.  1920’lerde yağmacıları, Sevr histerisine tutulmuş işbirlikçileri “Kubura” süpüren bu halk “yetti gayrık”  diyerek ayağa kalkmıştır.

Ülkemizi yıkıma götüren “Padişahlık”, “Hilafet” ve “Osmanlı” özlemcilerine, Hain sultan Vahdettin’e özenenlere, Ülkenin kafasına çuval geçirenlere,  ABD uşaklarına ve Avrupa Birliği ajanlarına, kanla, irfanla kazanılıp kurulan Kemalist Cumhuriyeti yıkıp,  yerine hastalıklı bir Osmanlı Devleti karikatürü kurmak isteyenlere hak ettikleri ders verilecektir.

Padişah özentisi, ABD-AB hormonuyla beslenen yobazların sonları yakındır. Ülkemizde sömürücüleri, işbirlikçileri, gericileri durdurabilecek, “kubura süpürecek” büyük güç ayağa kalkmıştır. Önümüzdeki görev bu gücün örgütlenmesi ve siyasi kavgasını büyütmesidir.

YÖNETİM KURULU ADINA:                                                                                                                           Mahmut ÖZYÜREK

                                                                                           ULUSAL EĞİTİM DERNEĞİ

ISPARTA ŞUBE BAŞKANI